Pielgrzymowanie i jego rola we współczesnym świecie. Spotkanie z Clemente Ramirezem

TEMAT: Pielgrzymowanie i jego rola we współczesnym świecie. Dlaczego dla Wiraritari bez corocznej wizyty na Wirikucie świat przestałby istnieć?
Spotkanie z gościem specjalnym, przedstawicielem Wixaritari, Clemente Ramirez’em (online i offline) oraz pokaz filmu: „Huichole, ostatni strażnicy pejotla”(tylko offline)
MIEJSCE: Faktyczny Dom Kultury, Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego 12, 00-362 Warszawa
DATA: 22 czerwca 2022
CZAS:
->17:30-19:30 pokaz filmu: „Huichole, ostatni strażnicy Pejotla” (z polskim tłumaczeniem Iwony Klemczak).
->19:30-20:00 przerwa (możliwość zakupu biżuterii Wiraritari)
->20:00 – 21:30 spotkanie i rozmowa z Clemente Ramirez’em (również online na profilu FB Faktyczny Domu Kultury)
Zapraszamy do Faktycznego Domu Kultury na spotkanie poświęcone jednej z najbardziej fascynujących kultur rdzennych Meksyku, grupie Wixaritari, zwanych po hiszpańsku również Huiczolami.
To również wyjątkowa okazja, aby osobiście porozmawiać z gościem specjalnym, przedstawicielem kultury Indian Wixáritari z Sierra Madre Occidental w la Laguna Seca, Clemente Ramirezem. Clemente jest jednym z najstarszych synów Marakame „Katiry” Ramireza, który już wielokrotnie gościł Polskę. Clemente to główny bohater filmu dokumentalnego „Huiczole, ostatni strażnicy pejotlu”. Aktywny działacz na rzecz ochrony świętej ziemi Wirikuta, a także praw ludności rdzennej. Podróżuje zawsze ze swoimi skrzypkami, jak jego ojciec.
„Można pojechać daleko, a nigdy mentalnie nie wyjść poza własne przyzwyczajenia. Można wyjść tylko za róg własnego domu i odbyć najdalszą podróż wgłąb siebie.”
WIĘCEJ O SPOTKANIU:
Dlaczego co roku Indianie Wixaritari odbywają pielgrzymkę na pustynię Wirikuta? Ta podróż, nie jest podróżą, w którą wyruszają od kilkunastu czy kilkudziesięciu lat, to podróż od początku dziejów, od momentu stworzenia słońca.
Każdego roku członkowie społeczności prowadzeni przez Marakates (wielu Marakame, liderów ceremonialnych) przemierzają drogę ze stanu Jalisco do San Luis Potosi, dopełniając tradycji pielgrzymowania i odtwarzając drogę przebytą przez swoich przodków. Główną częścią ich kosmogonii i tożsamości jest 600 kilometrów pielgrzymki przez dziesiątki świętych miejsc zlokalizowanych w naturze do pustyni – Wirikuty. To tu, według Wixáritari, narodził się świat, tu wzeszło po raz pierwszy słońce, i tu znajduje się największa biblioteka wiedzy. Na spotkaniu dowiesz się, czego można się nauczyć od natury oraz dlaczego dla nas samych, pozakulturowo, pielgrzymowanie może być wzmacniającym i pełnym inspiracji doświadczeniem?
Spotkanie poprowadzi Renata Sabela – podróżniczka, założycielka Soul Travel, uczestniczka w pielgrzymkach na Wirikutę razem z zaprzyjaźnionymi rodzinami Wixaritari oraz Agnieszka Dziewanna, medicine woman, w drodze na Wirikutę w 2022 roku.
Spotkanie będzie okazją do zakupienia ręcznie tworzonej unikatowej (nie ma dwóch takich samych dzieł) sztuki Wixaritari, którą Clemente przywiózł aż ze swojej społeczności w północnym Meksyku.
Więcej informacji o sztuce Wixaritari i samej kulturze poniżej.

WIXARITARI
Są jedną z najlepiej zachowanych kultur rdzennych na świecie. Indianie Wixáritari (czyt. Wiszaritari) z centralnego Meksyku od tysięcy lat żyją w górach Sierra Madre Occidental, terenach niedostępnych i surowych, pozostając kulturą w dużej mierze niezależną od wpływów zewnętrznych. To przyczyniło się do zachowania tradycji i wierzeń przodków.
Wixaritari są przykładem nierozerwalnego związku człowieka z przyrodą. Główną częścią ich kosmogonii i tożsamości jest pielgrzymka przez dziesiątki świętych miejsc, (zlokalizowanych w naturze i rozprzestrzenionych na obszarze powyżej 800 km) do Wirikuty. Członkowie wspólnot wyruszają na nią co roku, między grudniem a marcem, odtwarzając tym samym drogę przebytą przez swoich przodków, świadków pierwszego wschodu słońca. To tu, według Wixáritari, narodził się świat. Tutaj przez tysiąclecia żyli w zgodzie z naturą, korzystając z jej zasobów, przy jednoczesnym zachowaniu szacunku do Matki Ziemi.
Wixáritari podczas pielgrzymki zbierają pejotl – świętą roślinę, stanowiącą pokarm i lekarstwo, a także pożywienie dla bogów. Jak bardzo kluczowe jest to doświadczenie, niech świadczy fakt, iż żaden plon nie może zostać zebrany ani żaden jeleń upolowany bez corocznej modlitwy na ziemiach do których pielgrzymują. Wirikuta to istota tożsamości Wixarika, tożsamości niezwykle silnej, bowiem przetrwała ona konkwistę oraz wymieszanie się meksykańskiego społeczeństwa. Zniszczenie tego miejsca zaburzyłoby trzon religii oraz uniemożliwiłoby kontynuację tradycji.

SZTUKA WIXÁRITARI
Wixáritari nie nazywają siebie artystami. Wierzą, że to nie uzyskany efekt ma znaczenie podczas tworzenia sztuki. Istotny jest sam akt kreacji. Przejawia się on w śpiewie, szyciu, haftowaniu, czy łączeniu koralików lub włóczki. Tworzenie odbywa się dzięki doświadczeniu wizji oraz wysiłkowi, by otrzymać „dar zobaczenia”. Huiczole nazywają ten dar nieriką.
Osiągnięcie nieriki odbywa się poprzez wyrzeczenia i wymaga ogromnego wysiłku. Doświadczenie wizji spotyka się na granicy życia i śmierci, przy porzuceniu swoich własnych ograniczeń, w szczerości do świata i samego siebie. Wówczas to kreacja sztuki staje się przedłużeniem życia, a jej przedstawianie nie ma limitów, przekracza stereotypy wyobrażeń i przyjęte normy.
Wixáritari odrzucają ideę sztuki tworzonej masowo, powtarzanej jednym wzorem. Dla nich cały wszechświat przedstawiany w sztuce ulega ciągłej przemianie, dlatego najważniejsze w niej jest wyrażanie własnych wizji. Sztuka nie jest tworzona na potrzeby rynku (chociaż bywa ona sprzedawana), lecz na potrzeby duszy. Niemożność tworzenia to choroba. Dusza, która się nie wyraża, umiera. Uleczenie przynosi pielgrzymka na Wirikutę