„Forever mine”. Premiera książki fotograficznej Anny Bedyńskiej

Japonia to jedyny kraj G7, gdzie po rozwodzie, prawo do opieki nad dzieckiem przysługuje wyłącznie jednemu rodzicowi. Rodzic pozostawiony bez dziecka traci wszelkie prawa rodzicielskie. Nie ma prawa wiedzieć, gdzie dziecko mieszka, gdzie się uczy, jak się czuje, nie ma prawa do spotkań. “Jednego dnia jesteś rodzicem, kolejnego już nie, policja i sąd mówią: “Idź do domu, zapomnij że byłeś rodzicem! Wyobraź sobie, że Twoje dziecko nie żyje” wspomina jeden z bohaterów cyklu. Rodzice jednak zapomnieć nie mogą. Tomas Savickas ostatni raz widział swoją córkę Gabriele ponad 8 lat temu. Wciąż łapie się na tym, że zagląda do wózków na ulicy w poszukiwaniu dziewięciomiesięcznej córki, tyle miała Gabriele, kiedy została zabrana z domu przez byłą żonę.

„W świetle obecnie panującego w Japonii prawa rodzic, któremu uda się szybciej zabrać dzieci ze sobą, otrzyma prawo do opieki nad nimi – wyjaśnia w dokumencie na temat prawa rodzinnego w Japonii Richard Delrieu, profesor Uniwersytetu Kyoto-Sangyo i przewodniczący stowarzyszenia SOS Parents Japan, sam pozbawiony prawa do opieki nad synem. – Sąd toleruje uprowadzanie dzieci – dodaje Delrieu. – Po sześciu miesiącach, w czasie których dzieci przebywają w nowym miejscu zamieszkania, rodzic-porywacz zdobywa przewagę prawną nad drugim rodzicem. Decyduje ona o przyznaniu mu prawa do opieki nad dzieckiem”.

Często zdarza się, że pomimo braku kontaktu z dzieckiem, rodzic pozbawiony praw rodzicielskich musi płacić alimenty na dziecko do osiągnięcia przez niego dwudziestego pierwszego roku życia. 10-30% alimentów idzie co miesiąc do prawników, którzy wygrali sprawę o alimenty.

Anna Bedyńska. W centrum jej zainteresowań jest zawsze człowiek. Kieruje swój aparat w stronę tych, którzy żyją cieniu wielkiego świata, często na rubieżach życia społecznego i ekonomicznego. Stara się uchwycić zmiany społeczne zachodzące we współczesnym społeczeństwie, takie jak ewolucja roli ojca czy sytuacja kobiet w kontekście społecznym, kulturowym i politycznym. „Dad in Action”, „Clothes for Death” i „Kids go Home” były wykorzystywane jako kampanie społeczne na rzecz humanizacji śmierci i narodzin. “Spot the dot” jako projekt wspierający profilaktykę raka skóry. Jej domeną są reportaże odwołujące się do tematów tabu. W projekcie „Forever mine” łączy zdjęcia i dźwięk, aby przekazać historię porwań rodzicielskich w Japonii.
Laureatka nagrody World Press Photo oraz Nagrody MKIDN (2013). Ukończyła PWSFTviT w Łodzi oraz Szkołę Filmu i Teatru Dokumentalnego w Moskwie. Jej rosyjska seria „Niewinnie skazani” zdobyła tytuł Zdjęcia Roku w Grand Press Photo 2017. Członkini Canon Ambassador Program (2013-2018), Women Photographers i Polish Women Photographers. Mieszkała i pracowała w Warszawie, Moskwie, Tokio i Bukareszcie.

„Forever mine” to książka fotograficzna, obiekt. To mariaż rzeźby, fotografii i dokumentu.

Projekt współfinansuje Miasto Stołeczne Warszawa